Zawartość strony

Linki

do strony katolickich

Misja Świętej Faustyny

Melodeus

Ojciec Marian Żelazek

Opoka

W drodze

Wiara

Wspomożenie Wiernych

Strony prawosławne

Prawosławie

Cerkiew.pl

Treść Akatystu


   Ikos pierwszy opisuje pozdrowienie anioła Gabriela złożone Bogurodzicy oraz jego zachwyt, gdy po pozdrowieniu Bogurodzicy ujrzał Boga przyjmującego ciało ludzkie. Kończy się pozdrowieniami Bogurodzicy, dzięki Której dokonało się cudowne wcielenie.


   Kondakion pierwszy, głosem Bogurodzicy, omawia kwestię macierzyństwa dziewicy, niewiasty nieznającej męża . Jest to, zapewne najbardziej dramatyczny moment Akatystu. Maria staje się pomostem pomiędzy Bogiem i człowiekiem.


   Ikos drugi skupiony jest na problemie Maryi czy "Łono Jej dziewicze" może począć i porodzić Syna?”. Rozwiązanie problemu rozpoczyna się w chieretyzmonie kondakionu.


   Właściwe wyjaśnienie problemu znajduje się w kondakionie drugim, mówiącym o poczęciu, jako " tajemnym poczęciu Mocą Najwyższego" i ukazującym cel wcielenia: dzieje się to dla wszystkich, którzy "chcą zbierać zbawienie".


   Ikos trzeci opisuje wizytę Maryi w domu Elżbiety i reakcję dziecięcia w jej łonie, które nawiązując do teologicznej kontrowersji Nestorianizmu, w Maryi rozpoznało Bogurodzicę – (Θεοτόκος - Theotokos): "pole rodzące Owoc nieskalany” i "nieśmiertelnych śmiały przystęp do Boga”. Ikos ten zamyka główny problem tajemnicy Poczęcia i Wcielenia. Jednakże zagadnienie to będzie jeszcze rozważne w dalszym ciągu.


   Kondakion trzeci ukazuje naturę ludzką, także z jej przywarami: zazdrością, podejrzliwością i słabością poprzez uczucia, których doznawał św. Józef oraz rozwiązanie jego problemów przez Ducha Świętego, Który przemienił Józefa w opiekuna Dzieciątka i Bogurodzicy.


   Ikos czwarty pokazuje nam Dziecię, jako "Baranka bez skazy, pasącego się na łonie Maryi". Objawia się Ono Pasterzom, jako pierwszym. Zagadnienie jest rozwijane w chieretyzmonie, gdzie wskazuje się na Dziecię jako Baranka i Dobrego Pasterza , zaś Maryi nadawane są kolejne atrybuty, w szczególności "podpory naszej wiary".


W kondakionie czwartym prezentowany jest temat Magów ze Wschodu w powiązaniu z ich wiedzą astronomiczną.


   Ikos piąty kontynuuje opis wizyty Magów, którzy w Dzieciątku rozpoznali Boga, choć Bóg im się nie objawił, przyjmując postać sługi. W wieńcu pozdrowień wskazują na kres pogaństwa spowodowany Boskim wcieleniem oraz podkreślają trój jedyność Boga, co w czasach, gdy Akatyst powstawał, było problemem niezwykle ważnym, czego wyrazem był Sobór Nicejski w 431 r.
   W osobach Magów, reprezentantach religii pogańskich, uznających Bóstwo Chrystusa bez żadnego objaśnienia, Kościół widzi pierwociny narodów, które w przyszłości przyjęły Dobrą Nowinę zbawienia.


 

   Kondakion piąty opisuje powrót Magów do ojczyzny, w której głosili narodziny Chrystusa - Mesjasza. Kondakion w niezwykle brutalny epicki sposób traktuje Heroda.


   Ikos szósty ponownie przedstawia Jezusa, jako prawdziwą Światłość niszczącą bożki pogańskie i przyrównuje Go do "Faraona duchowego".
   W wieńcu pozdrowień w porównaniach Bogurodzicy ikos nawiązuje do najważniejszych sytuacji, opisanych w Księgi Wyjścia, nadając im nowy, ponadczasowy wymiar.
   Jeżeli bowiem zjawiska: skała, z której wytrysnęło źródło, słup ognisty, manna, ziemia obiecana wystąpiły w czasie i miejscu, to zjawiska te rozpatrywane jako atrybuty Bogurodzicy mają charakter uniwersalny i nieograniczony w czasie.


   Tematem kondakionu szóstego jest ofiarowanie Jezusa w świątyni i rozpoznanie w Nim Boga przez Symeona . Równocześnie kontynuowany jest wątek tajemnicy wcielenia.


   Ikos siódmy rozpoczyna tzw. teologiczną część Akatystu. W części tej uwydatniana jest natura i konsekwencje wcielenia Jezusa poprzez Dziewicę. Chrystus objawia nam nową formę stawania się przez to, że sam Stworzyciel staje się Człowiekiem.
   Ikos ten zawiera również oświadczenia zawarte w nauczaniu Kościoła o bezustannym dziewictwie Bogurodzicy. Chrystus chroni dziewicze łono Bogurodzicy, aby pozostało ono nienaruszone, jak było przedtem (φυλάξας ταύτην, ὥσπερ ἦν, ἄφθορον - philaxas tauten, hosper en, aphthoron).


   Kondakion siódmy wzywa nas abyśmy widząc Boskie Wcielenie obrócili nasze myśli ku Niebu. Nie możemy go zrozumieć bowiem jest ono sprzeczne z naszym rozumieniem Świata. Powinniśmy jednak w nie wierzyć, bowiem przez nie Bóg wcielił się w pokornego człowieka, aby wszystkich wierzących zaprowadzić do nieba.


   Ikos ósmy kontynuuje to rozważnie zwracając uwagę na niezrozumiały fakt, że Bóg rodzą się z Maryi Dziewicy stał się w osobie ludzkiej doczesnym człowiekiem, ale ciągle pozostaje wiecznym i nie do ogarnięcia ludzkim rozumem, zaś zejście na Ziemię nie było tylko zmianą miejsca.
   Przez niepokalane poczęcie i narodziny Jezusa Bogurodzica stała się "Nadzieją ludzkiej szczęśliwości" i "Tą, która nam raj otwiera".


   Kondakion ósmy wskazuje, że także dla aniołów, którzy widzieli dzieło Boskiego wcielenia pozostaje ono cudownym.


   Ikos dziewiąty zapewne nawiązuje do zlikwidowania przez Justyniana I Wielkiego Ateńskiej Akademii Filozofii w 529 r.
   Jednak treść ikosu można interpretować inaczej. Oto wobec cudu dziewictwa Bogurodzicy filozofowie milkną, jak ryby nieme (ὡς ἰχθύας ἀφώνους – hos ichthyas aphonous). Nie są bowiem w stanie niczego objaśnić dialektyką.
   Ludzie prości, dzięki wierze mogą jednak w pełni podziwiać tajemnicę Boskiego wcielenia. Takie rozumowanie przeciwstawia kolejny raz rozum filozofów wierze rybaków i, w konsekwencji, ówczesne Ateny Jerozolimie.


   Kondakion dziewiąty wyraża wolną wolę Chrystusa stania się człowiekiem. I chociaż jest Bogiem, stał się podobnym do nas, abyśmy mogli stać się podobnymi do Niego. Człowieczeństwo Boga ma na celu uładzenie i ocalenie Świata. Tekst w pewien sposób nawiązuje do Nicejsko-konstantynopolitańskiego wyznanie wiary.


   Ikos dziesiąty ukazuje Bogurodzicę jako obrończynię dziewic i wszystkich wiernych, którzy Ją wzywają, a w szczególności monastycyzmu. Matka Boża jest nie tylko murem obronnym dla wiernych. Jest także wszelką podporą i opiekunką dusz czystych i wierzących.


   Kondakion dziesiąty wyraża niemoc ludzką w kwestii zadośćuczynienia Bogu za dar który nam ofiarował przyjmując postać ludzką i dokonując odkupienia ludzkości.


   Ikos jedenasty ukazuje Bogurodzicę jako niematerialną pochodnię rozświetlającą mrok i wiodącą nas do poznania Boga i rozjaśniającą nasze umysły. W szczególności rozwija obraz duchowych doświadczeń monastycznych poprzez metaforę światła, błyskawicy, zapachu oraz mistycznych i radosnych uczt.


   Kondakion jedenasty ukazuje Chrystusa jako Odkupiciela, który uwolnił nas od dawnych win, zniszczył zapis naszych grzechów i doprowadził nas do Łaski Bożej.


   Ikos dwunasty nadaje Maryi tytuły "świątyni duchowej", "namiotu Boga oraz Słowa", "świętej ponad świętymi świętych" etc. Poprzez przebywanie w jej łonie Boga wcielonego Bogurodzica stała się Jego Świątynią. Ta eklezjologiczna konotacja miała niezwykle ważne znaczenie w przekształceniu Konstantynopola w "Miasto Bogurodzicy"


.

   Kondakion dwunasty jest konkluzją Akatystu. Maryia Bogurodzica jest proszona o przyjęcie ofiarowanej modlitwy oraz o obronę wiernych od wszelkiego nieszczęścia i przyszłej kary.



Grafika zamieszczona na tej stronie została zaczerpnięta ze strony Soboru Uspienskiego Moskiewskiego Kremla